Babam, babacım...

Ne resimler, ne çiçekler,
Senden sonra herşey keder,
Sen yoksun ya,
Yüreğimin orta yerinde kış yelleri,
Savrul savrul eser,
Mümkün mü, hak mı, ne bu
Seni görebildiğim yerde
Sadece mezarlar ve selviler...

71 gün oldu göremedim seni, o adımı seslenen sesini duyamadım, göbeğini ovuştura ovuştura yürümeni göremedim, ya da elinle havlunla terli başını silişini. Her bir detay hala aklımda, gözlerimin önünde. Dün gece seni gördüm. Son günlerindeki gibi ve son günün gibi. Kahvaltıya bile gelemiyodun. Seninle hep beraber ailecek terasımızda kahvaltı etmeyi, çiçekleri çekiştirmeyi, kedimize gülmeyi, evde yapılması gereken tadilatları sana anlatıp sana mc gyver demeyi, aşağı indiğimde seni bilgisayar başında görmeyi, seninle msn'de geyik yapabilmeyi özledim. Özledim işte deli gibi özledim. Kocası karısı ölenler şanslıymış diyorum içten içe. Onlar başka eş bulabilirler kendilerine. İstemezler belki ama isterlerse şans var en azından. Ya ben, ben kimi koyayım yerine? Yerinde yeller esiyor babam. Bu yaşımda kaldım ya sensiz, bıraktın gittin ya bizleri böyle, o yeller beni durduğum yerde yere yıkıp yıkıp geçiyor üzerimden. Artık bir kolonu eksik ev gibiyim. Güvenebileciğim bir ayağım kırıldı gitti.